قلبم را عصب کشی کردم


دیگر نه از سردی نگاهی می لرزد...


و نه از گرمی آغوشی می تپد...!

چترم را جا گذاشتم . . .
آخ که چقدر دوست داشتنی ست این دروغت
وقتی که دوتایی زیر باران خیس می شویم
و می دانم عمدا چترت را نیاوردی.

قصه اصحاب کهف شوخی ست اینجا یک روزکه بخوابی همه تورا از یاد خواهند برد

ناگهان دیدم سرم آتش گرفت

سوختم ، خاکسترم آتش گرفت


چشم وا کردم ، سکوتم آب شد

چشم بستم ، بسترم آتش گرفت


در زدم ، کس این قفس را وا نکرد

پر زدم ، بال و پرم آتش گرفت

از سرم خواب زمستانی پرید

آب در چشم ترم آتش گرفت



حرفی از نام تو آمد بر زبان

دستهایم ، دفترم آتش گرفت

و چشمان ات راز ِ آتش است.

و عشق ات پیروزی ِ آدمی ست

هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد .

و آغوش ات

اندک جایی برای زیستن

اندک جایی برای مردن

و گریز ِ شهر

که با هزار انگشت

به وقاحت

پاکی ِ آسمان را متهم می کند .