خیلی حالش خراب بود
از زمین و زمان بریده بود
رفتم تو زندگیش ...
خیلی طول نکشید که حالش خوب شد
تشکر کرد و رفت...!!

باید می دانستم
سرانجام
تو را
از اینجا خواهد برد
این جاده
که زیر پای تو نشسته بود

گفتم به دام اسیرم
                        گفتا که دانه با من

گفتم که آشیان کو                        گفت آشیانه با من

گفتم که بی بهرام شوق ترانه ام نیست                        گفتا بیا به گلشن شور ترانه با من

گفتم بهانه یی نیست تا پر زنم به سویت                        گفتا تو بال بگشا راه بهانه با من

گفتم به فصل پیری در من گلی نرید
                        گفتا که من جوانم فکر جوانه با من

 گفتم که خانمانم در کار عاشقی رفت                        گفتا به کار خودباش تدبیر خانه با من

گفتم به جرم شادی جور زمان مرا کشت
                        گفتا تو شادمان باش جور زمانه با من

 گفتم ز عشقبازی در کس نشان ندیدم                        زد بوسه بر لبانم گفتا نشانه با من

گفتم دلم چو مرغیست کز آشیانه دورست
                         دستی به زلف خود زد گفت آشیانه با من

گفتم ز مهربانان روزی گریزم آخر
                        گفتا که مهربان باد اشک شبانه با من

قدر تو به اندازه ی صبر توست و رازهایت ، نهفته در صبرهایت . . .

باورت بشود یا نه
روزی میرسد که دلت برای هیچ کس به اندازه من تنگ نخواهد شد!
برای نگاه کردنم...
اذیت کردنم...
خندیدنم...
برای تمامی لحظاتی که در کنارم داشتی!
روزی خواهد رسید
که در حسرت تکرار دوباره من خواهی بود...
میدانم روزی دیگر نیستم!!
و هیچ کس تکرار من نخواهد شد....