می دانی ؟

 حرفش

 بیشتر به زانو می کشد مرا

 اینکه احمقانه با خودم تکرار می کنم

 که

 " هنوز ایستاده ام "

 تو که غریبه نیستی

 همین جا

 درست کمی این طرف تر

 جایی سمت چپ پیراهن چهار خانه ام

چندی ست که

 بد می سوزد

 تو که غریبه نیستی

 من مدتی ست که

 خوب نیستم

 به اشک های یواشکی مادر بزرگم قسم

 که من دلم

 گریه می خواهد این شب ها ...