تمامِ فکر هایم را کرده ام

بهترین راه همین است که یک شب زلزله ای بیاید

قاره ی من را به قاره ی تو نزدیک کند

همان شب من تنها جاده ی مانده تا رسیدن را بدوم

و بدوم

 و بدوم

صبح تو را کنارِ خانه جنگلی کوچکی ببینم

که بی قرارِ آمدنِ من ایستاده ای

با سر انگشتان مردانه ات موهایِ سیاهم را پشتِ گوشم بزنی

و با مهربانی بپرسی

صبحانه نانِ محلی می خوری با پنیر و گردوی تازه؟؟


"نیکی فیروزکوهی"