گفتم به دام اسیرم
                        گفتا که دانه با من

گفتم که آشیان کو                        گفت آشیانه با من

گفتم که بی بهرام شوق ترانه ام نیست                        گفتا بیا به گلشن شور ترانه با من

گفتم بهانه یی نیست تا پر زنم به سویت                        گفتا تو بال بگشا راه بهانه با من

گفتم به فصل پیری در من گلی نرید
                        گفتا که من جوانم فکر جوانه با من

 گفتم که خانمانم در کار عاشقی رفت                        گفتا به کار خودباش تدبیر خانه با من

گفتم به جرم شادی جور زمان مرا کشت
                        گفتا تو شادمان باش جور زمانه با من

 گفتم ز عشقبازی در کس نشان ندیدم                        زد بوسه بر لبانم گفتا نشانه با من

گفتم دلم چو مرغیست کز آشیانه دورست
                         دستی به زلف خود زد گفت آشیانه با من

گفتم ز مهربانان روزی گریزم آخر
                        گفتا که مهربان باد اشک شبانه با من